Bizim Zamanımızda.. Bir gün gelecek, ailemden duyduğum ama duymayı hiç istemediğim iki kelimeyi bende söyleyeceğim.
Kimin aklına gelirdi ki.. Ama oluyormuş işte..
“Bizim zamanımızda” diye başlayan cümlelerin sonu hiç gelmeyecek sanırdım.Gelmiyormuş da, biz anne olunca,
çocuklarımızla devam ediyormuş.
Gerçi kızım için kullanmadım, henüz:)Ama sokakta yürürken gördüğüm manzaralar, duyduğum dialoglar beni
şaşkınlığa uğratıyor.
Her ne kadar zaman değişse de, hiçbir şey eskisi gibi olmasa da, bu kadarı da pes dedirtiyor bazı şeyler.
Her şey bir yana, masumiyeti kaybetmeseydik keşke.
O zamanlar, her şey, her duygu çok gerçekti, doğaldı.Yapay hiçbir şey yoktu.Sevgiler sıcaktı, gülümsemeler samimi.
Apartmanlarda, şimdi çok nadir rastladığımız “Komşuluk” vardı. Bugünlerde, neredeyse kapı komşumuzu
tanımıyoruz.
Annelerimizin bize evimizin camından rahatça kontrol edebildiği, oynadığımız mahalle aralarımız vardı.
Saygı vardı, büyüklere.Koruma duygusu vardı kendinden küçüklere..
Hele oyunlarımız.. Seksek, köşe kapmaca, misket..Evcilik oynardık, kırmızı kiremit taşlarını ezerek yemek yapardık.
Çocuktuk ya biz, oynardık.
Sadece oynardık.
Sokaklarda doyasıya, korkmadan oynardık.
Bizde çocuktuk, bizim çocuklarımız da çocuk.Ama onlar, evde, saatlerce bilgisayar başında vakit geçiriyorlar.Bir de
neleri kaçırdıklarını bilseler..
Bizim Zamanımızda
Müthiş çizgi filmlerimiz vardı. Şeker Kız Candy, Atom karınca, Taş Devri, Heidi, Jetgiller.. Güzeldi, özeldi. Nasılda
yapışırdık televizyon camına.Kendimizi, o kahramanlar yerine koyardık ama ailelerimiz hiç endişelenmezdi bugün
bizim endişelendiğimiz gibi.
Yaşadığımız her an sanki soğuk, sıradan, anlamsız gibi geliyor bazen.Aile bağları eskisi kadar kuvvetli değil,
bayramlar yalnız geçiyor.
Bizim bayram sabahlarımızı hatırlıyorum da, nasılda heyecanla beklerdik, geceden kırmızı pabuçlarımızı
başucumuza koyarak.
Doğa bile rengarenkti.Bugünkü gibi taş yığınları arasında kaybolmuyordu.
Yoğurtçumuz, macuncumuz, akide şekercimiz.. Korkmadan yiyorduk tüm yiyeceklerimizi, sınıflara ayırmıyorduk
bugünkü gibi.Hepsi bizim için bir bütündü.
Herkes kardeşti birbiriyle, kavga, kin yoktu.Bir millettik hepimiz, her ne kadar her milletten insanla yaşasakta..
Bizim zamanımızda televizyon kapanırken, İstiklal Marşı okunurdu ve biz gecenin bir saati ayağa kalkar, saygı
duruşunda bulunurduk.
O zamanlar gelecekle ilgili hayallerimiz vardı..Dünden bugüne yarınlarımız vardı.Geçmişi ile yaşamamalı insan,
derim ama geçmişimizi de unutmamalıyız da aynı zamanda. Çocuklarımıza da yaşatmalıyız.Bizim zamanımızı
sözlerde, anılarda değil geleceğimizde da yaşamak için..
Geçmişten kalan değerlerimizi kaybetmemek dileğiyle..
Figen Geri
No Comments